‘Doe je werk met aandacht en vreugde, passend bij het ritme van dag’

Waarom doen mensen het werk dat zij doen? Waar worden mensen blij van in hun werk? Wat maakt dat mensen trouw blijven in en aan hun werk? Deze vragen gaan over de drijfveren, over het waarom van werk.

Met Loopbaanparadox wil ik mensen (terug)brengen bij dat wat hen ten diepste drijft. Over dit waarom en onze drijfveren hield Simon Sinek, de schrijver van het boek Begin bij het waarom. De Gouden Cirkel van ondernemen een mooie TEDxMaastricht (https://www.youtube.com/watch?v=4VdO7LuoBzM). In het netwerk om Loopbaanparadox werk ik samen met bevlogen mensen die ‘het waarom’ in hun werk graag centraal stellen. In deze blogserie laat ik hen aan het woord over hun waarom…

 

In dit interview stel ik Paul van der Hulst graag aan je voor. Paul werkt als docent ergotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam.

Veel inspiratieplezier bij het lezen van het verhaal van Paul over zijn ’waarom’!

 

Kun je iets vertellen over het werk dat je doet?

Ik ben al meer dan twintig jaar docent ergotherapie aan een hbo gezondheidszorgopleiding. Ik begeleid en stimuleer jonge mensen in hun persoonlijke en professionele ontwikkeling om een beginnend ergotherapeut te worden.

Ergotherapie wordt aangeboden aan mensen met een (dreigend) gezondheidsprobleem. Als mensen een gezondheidsprobleem hebben, dan werkt dit altijd door in hun dagelijks leven (eigen verzorging, huishouden hobby’s, werk, studie, zorg voor kinderen en ouders, je verplaatsen buitenshuis et cetera). Ergotherapeuten proberen mensen te begeleiden, ondersteunen, trainen om weer die activiteiten mogelijk te maken die voor hen betekenisvol zijn. Er kan dan gekozen worden voor persoonsgerichte, taakgerichte of omgevingsgerichte interventies of een combinatie ervan.

Voor mijn baan in het onderwijs heb ik circa twintig jaar als ergotherapeut gewerkt in een groot revalidatiecentrum als lid van een multidisciplinair behandelteam. Dat wat ik de praktijk heb geleerd en gedaan, was een prima basis voor het onderwijs.

 

Je zag het filmpje van Simon Sinek. Hij verbindt het doel – dat wat ertoe doet – en het ‘waarom’ – de drijfveren – met elkaar. Kun jij iets vertellen over wat jou ten diepste drijft in je werk?

Wat mij ten diepste drijft in mijn werk – ik noem dat de grondtonen – is ongeveer te vangen in vier woorden: dankbaarheid, vertrouwen (ook een van de grondwoorden in het filmpje van Simon, betrokkenheid en dienstbaarheid. Deze vier woorden hebben hun ‘voedingsbodem’ in de christelijke traditie.

Ik ben dankbaar voor gezondheid, kennis en vaardigheden. Ik schreef eens tijdens een cursus over de ‘kracht van ouder worden’ toen we de opdracht kregen om op een tegeltje je eigen levensspreuk te schilderen: ‘Dankbaarheid is de Grondtoon van mijn leven.’
Ik heb vertrouwen in het leven (met al zijn seizoenen) en in mensen. Ik mocht vele jaren betrokken zijn bij revalidanten die vaak een intensief revalidatieproces doormaakten, en ik ben nu al een flinke periode betrokken bij hbo-studenten om hen te ondersteunen in hun leerproces.

 

Hoe blijf je geïnspireerd om het werk te doen dat je doet? Welke keuzes maak(te) je daarvoor? Heb je ook obstakels ervaren, en zo ja, hoe ben je daarmee omgegaan?

Ik blijf het inspirerend vinden om samen te werken met een prachtig team van collega’s en om samen te werken met studenten om te komen tot goede adviestrajecten en rapportages voor externe opdrachtgevers. Geen dag is hetzelfde en er is steeds ruimte voor ontwikkeling, vernieuwing van onderwijs in een erg dynamische en onrustige onderwijsomgeving.

Ik heb steeds gekozen om dicht bij het primaire revalidatie- en onderwijsproces te blijven, omdat mij dit de meeste energie geeft en omdat dit het beste bij mij past. Het blijft steeds belangrijk om ook goed voor mezelf te zorgen, grenzen aan te geven, goed te plannen en de balans tussen werk en privé te bewaken.

Als er veranderingen, vernieuwingen in mijn werk waren waar ik niet zo’n voorstander van was, dan gaf ik dat eerlijk en duidelijk aan, maar ik accepteerde op een gegeven moment ook wel de besluiten die het management had genomen en leerde dan om los te laten.

 

Simon Sinek stelt overtuigd dat echte inspiratie en verbinding alleen mogelijk zijn als we elkaar ook ‘werkelijk de hand schudden’, met andere woorden, door echt contact. Welke rol speelt voor jou ‘echt’ contact met de mensen met wie je samenwerkt? Is er voor jou een verband met je drijfveren?

‘Echt contact hebben’ vind ik een vaag begrip. De collega’s en studenten met wie ik samenwerk, zijn niet mijn vrienden, geen mensen in mijn ‘inner circle’. Dat hoeft voor mij ook niet.

Ik probeer steeds aandacht te hebben voor het persoonlijke lief en leed van collega’s en studenten. Bij studenten blijft het een vorm van betrokkenheid vanuit het perspectief van het onderwijs (ik ben niet hun decaan of hun therapeut) tenzij ik hun studieloopbaanbegeleider ben. Met name in stagebegeleidingssituaties ontstaat er vaak voor een bepaalde periode een erg persoonlijke band met studenten, omdat ze veel meemaken en vaak met zichzelf geconfronteerd worden (ergotherapie is een paramedisch en therapeutisch beroep). Ik stimuleer studenten om vertrouwen te hebben in zichzelf, in hun talenten en ik daag ze uit om een lerende houding aan te nemen waarin niet alles gelijk perfect hoeft te zijn. Ik probeer ze positief te stimuleren in hun leerproces.

 

Wat zou je de lezer van dit blog willen meegeven over ‘het waarom’ in werk?

Heb aandacht voor de mensen met wie je samenwerkt en geef hun waardering voor wat ze doen. Doe je werk met aandacht en vreugde, passend bij het ritme van dag. Vertrouw op inzet en kwaliteiten van mensen met wie je samenwerkt, wees een teamspeler. ‘Een concert gaat pas mooi klinken als iedereen met zijn of haar instrument speelt op de momenten die aangegeven zijn in de partituur.’

 

Cora van Rossum – www.loopbaanparadox.nl –29-1-2019